„Tak niedawno żeśmy się spotkali, a już pożegnania nadszedł czas!!”

Gdyby jeszcze kilka miesięcy temu ktoś powiedział, że los rzuci dwadzieścioro siedmioro dziewcząt i chłopców z różnych części Ukrainy do małego miasteczka na południu Polski – pewno nikt z nas w to nie uwierzyłby. A jednak wojna, która zaczęła się 24 lutego br., całkiem zmieniła życie całego narodu, zaczął się eksodus uciekających przed nią obywateli naszej ojczyzny.

Nas wojenne losy rzuciły do Łańcuta. Wielu znalazło tu dom, zastępcze rodziny, przyjaciół, spokój, bezpieczeństwo i Szkołę pod Lipą! To tu uczyliśmy się trudnego, dla wielu z nas nieznanego języka polskiego z jego zawiłościami, dziwnym akcentem i twardym „CZ”, z niemożliwymi do zapamiętania końcówkami czasowników – BYLIŚMY, ŚPIEWALIŚCIE, PRZYSZLIŚMY …. Tu poznawaliśmy siebie nawzajem, profesorów, koleżanki i kolegów z Polski. Tu bawiliśmy się na balach, uczestniczyli w Językomaniaku, Night Games, tańczyli belgijkę, integrowaliśmy się na piątkowych zajęciach, wycieczkach do Zamku, Rzeszowa, Krakowa, Warszawy, siedzieliśmy na lekcjach i odpoczywali na przerwach.

Dzisiaj przyszedł czas na pożegnanie. Choć nie wiemy, jakie będzie nasze dalsze życie, gdzie rzuci nas los, jednak zabierzemy wspomnienia z Naszego Liceum na zawsze, ocalimy w pamięci Państwa dobro, życzliwość, wsparcie, Wasze otwarte dla nas serca i domy.

Dziękujemy Pani Dyrektor – Naszej Wychowawczyni, za opiekę, troskę, organizację naszej nauki i rozrywki, za codzienne spotkania, rozmowy, za naukę pierwszych polskich słów i za wycieczki.

Kierujemy podziękowania do wszystkich Profesorów za godziny spędzone z naszą klasą i wiedzę, jaką nam przekazali.

Trudno będzie się nam rozstać z Wami, Koleżanki i Koledzy Sienkiewiczacy, nigdy nie zapomnimy chwil spędzonych razem i Waszej życzliwej przyjaźni. Dziękujemy!

Wierzę, że nasze losy jeszcze gdzieś się przetną!, być może tu, w Polsce, a być może w naszej wolnej Ojczyźnie – Ukrainie.

Sława Ukrainie!
Niech żyje Polska!